Verlies…

Onlangs een bijzondere waardevolle evaluatie mogen doorlopen met een cliënte die een ACT-traject afgerond heeft.

Volledig anoniem, maar toch met toestemming van cliënte, omdat ze zichzelf in dit verhaal gaat herkennen, net als vele anderen die hierin hopelijk steun gaan vinden.

Drie maanden geleden kwam ze bij mij op het kennismakingsgesprek. Ze haar levensverhaal met me deelde en ik kon begrijpen waarom ze zo was vastgelopen.

Verkeer van rechts, zoals mijn collega maatschappelijk werker, Math Roex, die live-events noemt. Gebeurtenissen waar eigenlijk maar enkele woorden nodig zijn en iedereen weet hoe zwaar die last is die er te dragen is.

Verlies van dierbaren, verlies van baan, ernstige ziekte bij een geliefde, zorgen over later, we kennen ze allemaal.

Wegnemen kan niet, het leven zit vol met “verrassingen” die van grote invloed zijn.

Al jaren was zij aan het vechten tegen levenservaringen die op haar pad gekomen waren en ze op haar schouders droeg.

In dit eerste gesprek kon ik haar ook zeker niet beloven dit voor haar weg te nemen. Sterker nog, die problemen gaan er eigenlijk voor altijd zijn.

Logisch dat je je dan afvraagt wat kom ik hier dan doen?

Wat ik dan hoop is dat er het vertrouwen is om toch dit traject te gaan beginnen. Dat er een intrinsieke bereidheid is, ondanks niet “dé gewenste oplossing” te kunnen bieden, toch deze ervaring in te gaan.

Die eerste drie sessies was ze gelukkig ook heel open in haar scepsis en gaf ook duidelijk terug dat ze het allemaal nog niet zo zag zitten. Daarom zó fijn dat ze zich letterlijk en figuurlijk vast kon houden aan het allerbelangrijkste element binnen dit gehele traject; commitment.

De bereidheid om toch door te gaan, open te staan om dat andere pad te gaan.

Hoe mooi haar terugkoppeling nu. Twee belangrijke processen die bij haar de sleutel waren naar het succes. Bewust te worden van al die strenge regels in ons hoofd. Het heilige moeten. Het schrift zij van mij steeds cadeau krijgen bij die eerste sessie nu al vol staat met al die regels waar ze maar aan zou moeten voldoen. Deze nu letterlijk ook af en toe naast zich neerleggen geeft rust in haar hoofd. Afstand nemen tot al die gedachten vanuit haar verstand.

Tweede wat voor haar een eye-opener was, het Zelf. Om die kern binnenin te ervaren. Die veilige plek die er altijd is. Die overal al is meegegaan en er altijd zal zijn.

De grootste winst van al deze processen die we samen gegaan zijn raakte mij enorm en is voor mij opnieuw de bevestiging hoe mooi deze ACT-trajecten zijn:

Haar vader acht jaar geleden overleden. Dat verdriet, dat verlies heeft ze al die jaren meegedragen en was steeds weer enorm zwaar om te dragen. De sterfdag van haar vader elk jaar weer de tijd daarnaartoe een enorme last op haar schouders. Een last die bijna niet te dragen was.

Onlangs was er weer de sterfdag, maar nu met al het geleerde de eerste keer mogelijk om het verdriet en het verlies te dragen. Het gevoel nu dat het gevoel van verlies er ook mag zijn, maakte het nu mogelijk om het anders te zien. Er nu zelfs meer waarde in te herkennen die vrede gaf. Rust. Respect. De warmte zelfs van de liefde die er nog steeds was en voor altijd ook zal blijven.

Ook dat werd haar nu door alle oefeningen die we gedaan hebben zo duidelijk. Het een kan niet zonder het ander. Die acceptatie alleen al biedt zo veel meer ruimte.

Of ze nog een tip had voor mij?

“Ga zo door! Zoveel geleerd en ervaren! Dank, Dyon!”

Die gids mogen zijn, die nieuwe paden samen te mogen ontdekken…dat is een van mijn waarden waar ik voor wil staan.

Dit bevestigt opnieuw waar ik voor sta: begeleiding bieden bij het ontdekken van nieuwe wegen en het dragen van persoonlijke lasten.

Ik hoor graag van je!