De eerste vliegles
“Papa Hotel, Romeo Tango Charlie, ready for depature”. De gashandel vol open gezet. Daar gaan we dan. In een tweezitter racen we van nul in een paar seconde naar topsnelheid om los te komen van de grond. Mijn hart bonst in m’n keel. Als een vuurpeil schieten we omhoog. En meteen voel je de turbulentie die vandaag extra voelbaar gaat zijn, want met 30 graden plus is er heel veel thermiek vandaag. De warme lucht van boven het asfalt duwt beide vleugels extra snel omhoog. Al gauw zie ik de Maas al liggen, waar we koers op zetten. De Maas volgend richting Born, “off to BRAVO”.
““Papa Hotel, Romeo Tango Charlie, ready for depature”. De gashandel vol open gezet.”
Daar hebben we het luchtruim zowat voor ons helemaal alleen. Vanaf het begin mag ik al zelf aan het roer zitten en met beide voeten eveneens bijsturen. Vanaf BRAVO gaat het helemaal los. Stijgen en dalen. Scherpe bocht links, met uitzicht op de stad Roermond. En op de metertjes letten. De snelheid. Hoogte en de omwentelingen van de motor. Het lijkt dat ik zowat zes parameters heb die ik onder controle moet krijgen om het toestel stabiel en in lijn te houden. Grappig is dat hierin precies een ACT element in zit. Hoe meer ik probeer bij te sturen, hoe onstabieler het toestel wordt. Op het moment het wat losser gaat en minder weerstand geef, bij wijze van het toestel toch min of meer het zelf laat doen, maar lichtjes bij stuur, het veel beter gaat. Hoe mooi de parallel met het leven. Waarin we heel vaak controle willen krijgen op alles om ons heen. Het vliegtuig is het leven. Groots en log, maar wij kunnen er richting aan geven. Niet meteen sterk reageren. Rustig blijven en bijsturen. En daar waar het kan geef je meer gas bij en die je de neus omhoog en stijg je naar grotere hoogtes.
“Het vliegtuig is het leven. Groots en log, maar wij kunnen er richting aan geven. ”
Wat een bijzonder mooie ervaring was die eerste proefles. Van het eerste moment tot de landing was het zo’n wow-moment. Dat is zo’n ervaring waarin al je zintuigen gericht zijn op de ervaring die je op dat moment doet. Iedereen heeft wel zo’n gebeurtenis in herinnering. Op zo’n wow-moment wil je niets verliezen, net daarom neem je dan als vanzelf alles heel sterk waar.
Helemaal in het hier en nu. De landing ingezet. Vanuit Noorden vliegen we naar de baan, net boven de baan duwt de warme lucht ons weer een aantal meters omhoog. Zo sterk had de instructeur de thermiek nog niet bedacht, smoothjes “stuurt” hij bij. “Verkeer van rechts” noemt mijn collega maatschappelijk werker het steeds, onverwachte events die op ons (levens)pad komen. Hoe we daar dan vervolgens op reageren en op bijsturen is van groot belang hoe we uiteindelijk de touchdown maken. En zo staan we weer veilig aan de grond met een van mijn activiteiten afgevinkt op de Bucket-list.
